David Martirosyan

Biyografi:
1983 yılında Kapan, Ermenistan’da doğdu
1989-2000 Kapan 9 Nolu Ortaokulu, Ermenistan
1990-2000 Kapan Güzel Sanatlar Okulu, Ermenistan
2000-2001 Erivan Devlet Güzel Sanatlar Akademisi Grafik Bölümü, Ermenistan
2001-2006 Erivan Devlet Güzel Sanatlar Akademisi Resim Bölümü, Ermenistan

İş Tecrübesi:
2016-2018 Kapan 7 Nolu Ortaokulunda Öğretmen
2009-2018 Kapan Sanat Koleji Öğretmeni

Grup Sergileri:
2019'dan beri Galeri 77, İstanbul, Türkiye
2021 Art Planet Galerisi, Moskova, Rusya
2019 Harlequin Galerisi, Prag, Çek Cumhuriyeti
2018 Art Planet Galerisi, Moskova, Rusya
2006 Ermenistan Ulusal Galerisi, Erivan, Ermenistan
2005 Albert & Tove Boyajian Galerisi Erivan, Ermenistan
2004 Ermeni Çağdaş Deneysel Sanat Merkezi (ACCEA), Erivan, Ermenistan

David Martirosyan 1983 yılında Kapan, Ermenistan’da doğdu. 2000 senesinde Kapan Güzel Sanatlar Okulu’nu bitirdikten sonra Erivan Devlet Güzel Sanatlar Akademisi’nde eğitim görmeye başladı ve 2006 yılında üniversitenin Resim Bölümü’nden mezun oldu. 2004 yılından bu yana Ermenistan, Rusya ve Çek Cumhuriyeti’nde gerçekleşen grup sergilerine katılan sanatçı 2019 yılndan bu yana Galeri 77 ile çalışmaktadır.

Çocukluğundan beri hayalgücü yoluyla çizmekte zorlandığını, çevresideki yaşamdan ve gördüklerinden yola çıkarak resim yapmanın kendisi için daha kolay olduğunu belirten David Martirosyan’a göre resimdeki en önemli unsur kompozisyondur. Sanatçı bir zamanlar farklı kompozisyon araçları bulmaya çalışırken telifli fotoğrafçılığı keşfetmiş ve Karl Blossfeldt, Eugene Smith ve Vivian Maier gibi isimlerden çok etkilenmiştir. Resim yaparken bir fotoğrafçı gibi düşündüğünü belirten sanatçının eserleri yaşamdan alınmış birer sahne gibidir. David Martirosyan için resimsel anlamda Enguerrand Quarton’un “Pieta” eseri kompozisyonda ahenk ve simetrinin ideal örneğidir.

David Martirosyan'ın eserleri, Ermenistan, Fransa, Almanya, Rusya, Türkiye, Çek Cumhuriyeti, İngiltere, ABD, Çin gibi Dünya çapında özel koleksiyonlarda bulunabilir.


Sanatçı Beyanı:
Çocukluğumdan beri hayalgücü yoluyla çizmekte zorlanıyorum. Çevremdeki yaşamdan, gördüklerimden yola çıkarak resim yapmak benim için daha kolay.

Çocukken, mağara resimlerine dair bir kitaba göz gezdirdiğimi hatırlıyorum. Bir keresinde, ressam Kamoyan’a bu nadan vahşiler nasıl bu kadar etkileyici bizon resimleri çizebildiler diye sormuştum; dış görünüş olarak kendisi de bir mağara adamını andıran Kamoyan da şöyle cevap vermişti: “Başka bir çareleri yoktu. Tek bildikleri bizonlardı, ama bilgileri kusursuzdu”. Bunu zihnimin bir köşesine kazıdım. Sadece kendi bizonumu bulup, kemiklerine varıncaya dek titizlikle incelemeliydim. Sanatçı kişilikler arasında bu “kendini bulma” olarak bilinir. Ancak demek istediğim şu ki; hiçbir şey bulmaya gerek yok aslında, her şey zaten mevcut. Sadece etrafa bakınmak lazım, görebilmek ve bir kompozisyonda şekil verebilmek için kendini ve çevreleyen dünyayı gözlemlemek lazım. Kompozisyon beni heyecanlandıran tek şey sanırım. Çünkü her şey resmin kompozisyon yapısına bağlı.

Bir zamanlar, farklı kompozisyon araçları bulmaya çalışırken, telifli fotoğrafçılığı keşfetmiştim. Karl Blossfeldt, Eugene Smith ve Vivian Maier gibi isimlerden çok etkilendim. Evet, resim yapıyorum; ancak bir fotoğrafçı gibi düşünüyorum. Hatta eserlerim, bir sahneden kanıtlar gibi. Resimsel etkilerden bahsedecek olursam, Enguerrand Quarton’un “Pieta” eseri benim için kompozisyonda ahenk ve simetrinin ideal örneğidir.

Bizon ve kemiklerine dönecek olursak; maalesef görüş menzilim o kadar da geniş değil. Aslında köyümden başka hiçbir şey görmedim diyebilirim. Ancak, burada canım sıkılmıyor. Burası benim saham, benim sorumluluğumdaki alan. Yalnızca bir önemli husus var, o da taşra duygusallığına hiç girmemek – ya da duygusallıktan bile kötü olan Sanat yoluyla tedaviyi aklına dâhi getirmemek.

David Martirosyan